Die meid van de ”bloedmjère” was zeker al rond de veertig jaar oud en was nooit aan een vraijer keunen kommen.
Als je vroeger om een of andere reden als meid overschoot, dan werd je onderwijzeres of je trad in bij een of andere kloosterorde. En dan ga je denken waarom is ze dan geen onderwijzeres geworden of nonneke.
Nu is er niemand volmaakt maar in haar geval was ze niet zo bespraakt. Ze kon wel uit haar woorden komen hoor, maar ze deed er nogal lang over om enkele zinnen te produceren, en dan is het ook wat onhandig om voor een klas te staan, of een litanie uit te spreken. Absolute zekerheid is niet te geven waarom die professie bij haar niet in aanmerking kwam, maar is eigenlijk ook niet zo van belang.
Zoals gezegd zei ze nooit veel. Maar als ze sprak dan was dat wel altijd erg zorgvuldig en in een aangepast tempo, op de manier van:
kom – me – kik – er – van – daôg – nie – dan – kom – me – kik – er – mis- schien – mèr’n – wel.
Op een keer vertelde ze eens dat ze mêê d’Ulsterse kermis uit was gewist mêê n’n jonge-vent. Dat moet n’n alven zachten of n’n alven gaôren zijn geweest denk ik, maar ja, als je nooit je kans grijpt is het altijd mis, nietwaar.? Het moet het ook n‘n grôten leuteraar gewist zijn, ênen die uit het agrarisch geslacht was voortgekomen en ook nog nooit aan de meid aôij keunen geraôken.
Na de kermis bezocht te hebben, hadden ze samen op ‘n oekske gestaan zei ze. In ’t donker nog wel, waarbij ze lijzig vertelde:
“Het – was – toch — niks – mee – ‘m – gôôr’n – ôôr ! Want – ij – aôij – êêl – den – rand – van – mijne’n – nieve’n – ’oed – nat – gezê – verd.!”
Ook vertelde ze nog dat ze:
”liever – ’n schôôl – mister aôij – g’had, – of – ‘n – ambte – jèr, maôr – gêne’n mêê – môôr – aôn – zijn – gat!”…..
Of ze ooit de ware liefde heeft gevonden, meen ik sterk te mogen betwijfelen!