Voor mijn veel te jong gestorven moeder die kon toveren.
Deel 1
Toen mijn blik nog niet verder reikte dan de Cloosterstraat en de bewaarschool bij de nonnen in de Dreef,draaide de economie nog voor vijfennegentig procent op één of twee pjèrdekrachten want errejen op Klooster nog maar vijf vrachtauto’s.
Énen van A.J. Tieleman, n’n Bedford. Énen van van Kruyssen, n’n G.M.C. legerwagen. Énen van van Gent & Loos (Tieleman) uit de Lange Munt en ook nog n’n boterkleurige vrachtwagen van de melkfabriek aan de Hulsterweg.
D’n vijfden, was ”Hermans-verhuizingen” van Walsoorden.
Het was in dat tijdsgewricht dat de’n ouwen Djùs Laffeber van de Tasdijk, het vuillis ophaalde in de Cloosterstraat mee ’n pjèrd en zijnen grôten platten kolen- en pieterolie wagen. Da pjèrd luisterde êêl slecht als hij die zware kar moest trekken. Djùs moest z’n eigen nogal eens kwaôd maôken. As door n’n orzel gestoken, sloeg t’ij dan dà pjèrd af en toe gewoon mêê n’n riek op zijn donder.
Die ruin was gewend om iedere week voor onze deur te pissen en te schijten. Nou gaf ta nie ,want in de Cloosterstraat lag t’r wel eens meer n’n oop mee stront vaneiges. Die oefde ge zelf nie op te kuisen want die verdwenen meer of min van eiges als er een van die vrachtauto’s mêê van die brêje luchtbanden, door zo’nen ôôp mee stront reej.
Da beetsjen wa t’an nog bleef liggen werd dan door Jan Boogaart mee zijnen kruiwagen en ‘n bezem, bij makaôr geveegd en opgeschept.
Ou vuillis kostte voor Djùs overal in doen om aan de straat te zetten. Meestal zat dat in een ouwen zinken waskuip of zoiets.
Djùs moest dan elemaôl allênig die zware kuipen van de straat oppakken, die hij dan op zijnen platten wagen smeet.
Nou zat er onder in die vuilkuipen wellis koolassie. Da kost Djùs vaneiges zó nie zien. En as de wind dan een beetje verkeerd stond, blaôsde diën assie allemaal in zijn wezen.
Ik geloof nie da’tij dat leutig vond.
Waarschijnlijk heeft hij dat daarna niet meer zo lank gedaôn, want op een zeker moment verscheen Frans van Niften van Groenendijk om de vuilkuipen in de Cloosterstraat op te halen.
Dat deed hij mêê een soort groten open bakfiets. Aan die bak, zat ‘n motor vast gemaakt van een zware motorfiets, zodat hij met da tink kost rââijen.
Da was ôôk veel beter as die pieteroliewagen mêê da pjèrd van d’n Djùs.
Da massien van van Niften da was net ‘n zaaispan maar dan véél grôter vaneiges. Da aôien ze ier of daôr laôten mâoken. Ik denk bij Lo Kint, de smid. Het technisch vernuft op Groenendijk zat namelijk bij van Niften precies aan d’n overkant van zijn visvitrien want Ré Marcelis zat er ook waar je met een kapotte fiets terecht kon.
Dat ding van van Niften da rôôkte as ’n schoorsteen, en maôkte ‘n lawijt als een ôôrdeel. Wij noemden die bak dan ook ”het slagschip”. Het was een uniek multi- functioneel stuk gerief want als Frans klaar was met zijn ”ronde vuillis” werden er een paar êmers mêê waôter tegenaan gesmeten, waarna zijn vader Miel er de vis mee ging uitleuren.
De familie van Hyfte, was met dit gevaarte, hun tijd al ver vooruit.
(Wordt vervolgd.)