Soms komen dingen allemaal tegelijk. Ze “schieten t’ôôp” op zijn Kloosters gezeed. Zo was ik een paar jaar geleden uitgenodigd op vier gouwe bruiloften. Allemaêl zowa achter mekaêr en ook enen op Klôôster waarvan de 50 jarige echtvereniging in “Het Witte Huis” gevierd zou worden.
De uitnodiging was van een stel uit Kloosterzande, die ik al jaren nooit meer gezien had. Ze hadden mij hiermee wel een beetje in verlegenheid gebrocht en ik zat er een beetje mee in mijn maag.
Affijn, ik besloot eerst maar eens te bellen om een afspraak te maken, dan had ik ze tenminste weer eens gezien.
Ik er dus op een dag naar toe waarna ik bij het koppel aanbelde. Het was “zij” die blaai de deur voor mij open deed. Ik schrok, want ik had het al in énen keer gezien! Wa viel dat tegen wat er daôr in het deurgat stond! Het was werkelijk desastreus wat ik aanschouwde. De tijd had een verwoestende uitwerking op haar gehad, en zal proberen om hiervan een beschrijving te geven.
Die schône benen van vroeger waren getransformeerd tot twee kachelpijpen. Of euren buik van achter of van voren zat, ik kost het evekes niet zien. En dan die twee dingen, die normaal een beetje moeten uitsteken van boven, zaten zo wa onder eur bovenèrmen die wa uit makaôr stonden. En dan dat wezen! In de plooien kost je er mee gemak ouwen vinger inleggen. Ook had ze n’n dubbelen kinnebak mêê n’n dikken nek. Drie tanden had ze nog van d’r eigen, enen van boven en twee van onder. Eupen had ze vaneiges ook al nie. Eigenlijk was het n’n grôten puinhoop die er voor mij stond.
Bij binnenkomst maakten we opnieuw kennis. Praôten kost ze nog goed en vertelde wat ze allemaal al had gedaôn om er op de groten dag d’r ‘n beetsjen vermagerd en fatsoenlijk uit te zien.
Een week of wa gelêjen had ze tegen euren Frans gezeed, want zo heette hij, om nog wa te willen afvallen, vóór het grote feest. En weet je wat Frans tegen eur had gezeed? “Wel”, oai t’ij gezeed: “Gij moet ou is lâoten inschrijven bij de Miss verkiezingen, dan zijde gij d’n eersten die afvalt!” Nou, nou,hierover was ze wel een beetsjen gepikeerd gewist ôôr!
Nu hadden ze wat geld gespaard zei ze, om n’n auto te kunnen aanschaffen. Nee, nee nie zo ne’n grôten ôôr! Een kleintjen, een Microkarreke, ge weet wel, zo’n 45 kilometer autoke.
”Zaôjen toch tijd zat, en da tink brocht ou toch ôôk waôr gh’is wou kommen”, zee ze, en nou had ze gedocht: “As ik da geld nou is gebruik voor LI PO SUC TIE”, je weet wel, dan zuigen ze al dat vet weg en snaijen ze die vellen ook weg bij je. As g’et dan wilt geloven, zie je er na dat zuigen en snaijen weer een jaar of tien jonger en veel beter uit.
Ze was eerst maar eens naar een kliniek gegaan ergens in Olland. Daar had ze gevrôgen wat’ta allemaôl wel nie zou gaôn kosten. Éél belangrijk vaneiges. Nou, nou dat was eur toch wel eel veel tegen gevallen ôôr want het zou nogal veel werk zijn, hadden ze gezeed. Wil’d’t weten?
Ken’de Jan Tieleman van Klôôster? Die raaij êêl zijn leven da’k weet, al mee n’en dikken Duitsen auto mee ‘n ster op de motorkap om zijn eigen in den omtrek een beetsjen te kunnen verplaôtsen. Wel, êêl d’n nist, zou dan zowa drie auto’s van Jan gaan kosten en dan mochte alles wat ze zouwen wegzuigen en weg snaijen mee naôr uis nemen…. Of dat ze’t anders niet zouden geloven op Klôôster! Ge begrijpt da ‘ta dus allemaôl nie deur ging. Ze besloot toch maar is een afspraak te gaan maken voor ‘n schooneidsbehandeling op Groenendijk. Ze docht dat ze daôr eur ook wel een beetsjen kosten opknappen as ze er den tijd voor wilden nemen. Affijn, op d’n dag van het feest, kost ze smères al vroeg terecht. Daar zijn ze toen mee twee man begost aôn eur te trekken, te sleuren te douwen en te strijken om êêl d’n nist weer een beetsjen op zijn plek en in de goeie plooi te krijgen. D’r wezen hadden ze vol gesmjèrd mee een soort plamuur, en niet te weinig! Van alle plooien en naôjen was bijna niks meer te zien. Alleen aan eur tanden hadden ze niks keunen doen. Maôr da gaf nie want as’ouw wezen vol ebben gesmjèrd mee n’n êlen tub van da spul, dan kan d’ouwen mond toch bijna nie meer open krijgen.
Toen ze uiteindelijk klaar was liep ze blaaij en content naôr uis, waar de bruidegom haar al zat op te wachten van achter het venster. Hij sprong uit zijnen zetel en deed triomfantelijk de deur voor haar open. Ze sloeg onmiddellijk euren tentakel om hem heen, keek hem aan en lispelde: “En,… oe ziek’k ‘r uit?” Hij sloeg zijnen èrm om euren nek, legde zijn rechterhand op diën linksen van eur, die weer een beetsjen op zijn plek zat, en zei een beetje onwennig:“Schat, ik zijn êêl content mee ou oor!” Hij wachtte evekes en vervolgde:“Jaô, jaô, echt êêl content ôôr!” terwijl hij nog eens zachtjes op diën linksen drukte. Hij wachtte weer evekes en zee : “Maôr weet je wat het is mee ou?” terwijl hij nog eens drukte…..“Ouw schooneid, die zit eigelik van binnen éh!
Hij wachtte weer evekes en zee toen: “Jao, jao, êêl diep van binnen, éh, terwijl hij nog eens drukte, wachtte en vervolgde: “Jaô, jaô, zó diep van binnen, da g’het aôn d’n buitenlant nie mêêr kan zien!!”