Memories.
Schoolreünie 2011.
De uitnodiging had ik al ontvangen.
Het zou nog een tijd duren.
Jij, symbool van mijn jeugd, zou ook komen.
Eindelijk was het zo ver.
We hebben elkaar ontmoet en gesproken.
Ik vroeg onze foto’s te ruilen.
Jij ging plotseling weg, een leegte achterlatend.
Nu kijk ik bijna elke dag even naar de C.D. van dereünie.
Ik kijk naar de jongens en de meisjes.
Vooral dat éne meisje van vroeger.
De schaduw die mij steeds volgde………
Laatst zei mijn vrouw nog: ”Waarom zit jij toch elke dag die foto’s op de C.D. van de reünie te bekijken?”
Ik antwoordde:
“Omdat er een meisje op staat die ik wat dieper in haar donkere ogen had willen kijken!”
“Maar ik heb toch ook donkere ogen? was het antwoord.
”Dat is natuurlijk zo, maar wie van de twee paar zouden het dan………?”
Hoewel die vraag voor eeuwig onbeantwoord blijft, achtervolgt het mij nog altijd.
Speciaal voor jou…….
Mijn ogen worden aangetrokken door je beeld ..
De tijd heeft een spoor getrokken in je leven….
Veel dieper dan werd gehoopt…………
Jij was het met je fijn gebeeldhouwd gezichtje, je donkere ogen en je eeuwige glimlach om je mond waarbij je mooie tanden oplichtten……
Je straalt het nòg steeds uit ondanks je pijn en stil verdriet…
Zestien was je, net als ik…..
De omstandigheden verdreven mij van jou waardoor ik mijn gevoelens nooit heb kunnen uitdrukken….
Diep verscholen droeg ik je donker kopje met pikzwart haar steeds bij me.
Soms kwam je tevoorschijn als een opkomende ochtendnevel om daarna op te lossen in het niets… ”Wat is er toch geworden van je?” vraag ik mij telkens af.
Nooit, nooit was je helemaal weg wat je niet hebt geweten….
Een niet te onderdrukken traan welt op……….
Answer me, oh my love……..
Just what sin have I been guilty of……..
Tell me how I come to lose your love..
Please answer, my love.
You were mine yesterday,
I believed, that love was here to stay…